Τι κάνεις όταν πραγματικά δεν έχεις να κάνεις τίποτα και κυρίως δεν έχεις την όρεξη να κάνεις ΚΑΤΙ πια? Τι κάνεις όταν όλα σου φαίνονται χάλια και απλά περιμένεις να περάσουν οι ώρες, να κοιμηθείς και να έρθει η επόμενη μέρα για να κάνεις “κάτι”? Κι αν τελικά και την επόμενη μέρα κάνεις ακριβώς τα ίδια, μηχανικά, βαρετά και ανούσια? Μήπως πλέον ζούμε την μέρα της μαρμότας? Και να σκεφτείς ότι ήταν ωραία ταινία! Αλλά θα μου πεις πως είναι δυνατόν να μην ζεις καθημερινά την ματαιότητα με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω? Ζούμε στην εποχή της απλής επιβίωσης. Κανείς δεν περιμένει να “ζήσει” παρά μόνο να μπορεί να επιβιώσει. Κι όταν λέω –ζήσει- εννοώ ζωή κι ότι άλλο περιλαμβάνει αυτή. Γέλιο, δάκρυ, παιχνίδι, χαρά, επιτυχία, εξέλιξη, απογοήτευση, ελπίδα. Στιγμές που απλά σε γεμίζουν. Δεν υπάρχουν πια όλα αυτά. Την θέση τους έχουν καταλάβει η αγωνία, το άγχος, ο φόβος για το αβέβαιο αύριο, το να παρακαλάς να σε έχει απλά καλά ο Θεός και να σου δίνει ένα πιάτο φαί να φάς… Και το χειρότερο είναι πως αυτές είναι σκέψεις μιας 22χρονης φοιτήτριας, γεμάτης ζωή υπό κανονικές συνθήκες, που όμως έχει βιώσει την φτώχεια, την ανεργία και την μιζέρια στην οικογένειά της. Που μέσα σε όλα αυτά αισθάνεται πως τίποτα δεν την σώζει. Όχι από οικονομικής πλευράς. Από ψυχολογικής μεριάς. Γιατί μετά από διάφορες καταστάσεις έχει αλλάξει ο τρόπος που σκέφτεται και βιώνει τα πράγματα, τα βλέπει όλα λίγο πιο μίζερα, λίγο πιο μαύρα. Σαν να λέμε ωρίμασε λίγο απότομα. Αλλά ξέρετε ποιο είναι το καλύτερο? Ότι μετά από όλα αυτά αισθάνεται πιο δυνατή και ζωντανή από όλους τους φίλους της που δεν περάσανε καμιά δυσκολία και θέλει να ζει τα πάντα έντονα και να μην χάνει λεπτό! Ακόμα κι αν μερικές φορές μελαγχολεί… όπως τώρα.
Καλά λένε λοιπόν “άδραξε την μέρα”! Μην χάνετε καιρό. Ζήστε! Και νιώστε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου