Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

Καλημέρα?

Ανοίγει το μάτι. Βλέπεις τα φούξια σεντόνια και χαμογελάς, τεντώνεσαι και μουγκρίζεις. Γυρνάς στο κομοδίνο και πιάνεις το κινητό. Αχ πάλι το άφησα δίπλα, πάει από ακτινοβολία θα πάω! Κοιτάς : ώρα 07:45.
Γιατί τόσο νωρίς? Προσπαθείς να θυμηθείς. Και τότε σου έρχεται…ΟΧΙΙΙΙΙ!!!!!!! 
Ωραία μέρα… σκέφτεσαι ειρωνικά.
Οδοντίατρος…
Πριν πας είσαι αγχωμένος μόνο και μόνο γιατί όλοι τον φοβούνται και γιατί ο πόνος στα ενδόμυχα σου, τουτέστιν στο στόμα σου, σου φαίνεται ο πιο αβάσταχτος. Και ίσως είναι. Και ντύνεσαι, και ξεκινάς και σε λίγο είσαι εκεί. Αλλά όσο περιμένεις σκέφτεσαι σιγά μωρέ τι αγχώθηκα?? Βλακείες! Λες και ο οδοντίατρος είναι μπαμπούλας. Και είσαι κομπλέ. Ακούς το όνομά σου. Πετάγεσαι πάνω, μπαίνεις μέσα. Σου λέει να κάτσεις στην κατά τα άλλα τρομακτική καρέκλα. Έρχεται από πάνω σου κι αρχίζει τον καθαρισμό. Ωχ! Όλο αυτό ξαφνικά σου φαίνεται τρομακτικό. Είναι ο τρόπος που κάθεσαι και κοιτάς το ταβάνι έχοντας ένα πρόσωπο από πάνω σου που φοράει γάντια και προσπαθεί να κάνει “κάτι” μέσα στο στόμα σου. Οκ, ΕΙΝΑΙ μπαμπούλας. Πρέπει λοιπόν να σκεφτείς κάτι άλλο να ξεχαστείς μέχρι να τελειώσει. Αλλά πως μ’αυτή τη φιγούρα πάνω από το κεφάλι σου και με το στόμα ορθάνοιχτο? Άρα περιμένεις απλά. Και σε 10 λεπτά σου λέει τελειώσαμε. Κι εσύ δεν έχεις πονέσει. Παρά μόνο ένα τράβηγμα ένιωσες μια στιγμή. Τώρα νιώθεις ανακούφιση. Ξεπλένεις το στόμα χαρούμενος. Σηκώνεσαι και χαμογελάς. Και σκέφτεσαι: Τελικά είναι καλή μέρα! 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου