Παιχνίδια μυαλού.

Όλα θα πάνε καλά. Πρέπει να το πιστέψω. Όλα ΕΙΝΑΙ καλά. Δεν υπάρχει λόγος. Κανένας απολύτως. Όλα είναι στο μυαλό τελικά. Το μυαλό παίζει άσχημα παιχνίδια καμιά φορά. Και δεν ελέγχεται όσο κι αν το θες. Βάζω εδώ το τέλος. Χαμόγελα απο δω και πέρα μόνο. Μόνο. Τέλος.

Ρόδος, μια μεγάλη αγάπη

 Η αρχόντισσα των Δωδεκανήσων. Αξίζει να την επισκεφτείς. Και μόνο η επιβλητικότητα των τειχών, τα σημάδια των ιπποτών, η ομορφιά της φύσης, σε μαγνητίζουν.

 Πρώτη φορά στην πενθήμερη. Μεγάλος ενθουσιασμός πριν πάμε, κανένας μόλις φτάσαμε. Μεγάλες αποστάσεις, αρκετό κρύο για νησί (όταν έχεις συνηθίσει τα νησιά με 40 βαθμούς και μαγιό όλη μέρα) και καμία σημαντική ξενάγηση. Ελάχιστα είδαμε την Παλιά Πόλη…

 

Δεύτερη φορά, με τον Μ. Ροδίτης, βλέπεις! Πέρσι. Ήλιος λαμπερός, θάλασσα, ανεμελιά , έρωτας, φιλιά, γέλια, πειράγματα, βόλτες με το μηχανάκι στο Μαντράκι ,κολασμένα σουβλάκια με κυπριακή και σεφταλιές, ηλιοβασιλέματα στο Monte Smith, παγωτά από την Στάνη, cocktails στα σοκάκια της Παλιάς Πόλης, δροσούλα το βράδυ, κι ένα τσιγάρο,μια αγκαλιά, στα πιο όμορφα τοπία που έχεις δει.

Μία Ρόδος υπέροχη. 

Με πολύ πράσινο, είκοσι γάτες σε κάθε γωνιά, τζιτζίκια να ακούγονται παντού, κατάξανθες Αγγλίδες στο δρόμο με μαγιό, μικρά γραφικά σοκάκια και πολλά σ’ αγαπώ. Κι εγώ να την σαρώνω με ένα μικρό μηχανάκι βλέποντας όλα τα όμορφα μέρη και κυρίως την θάλασσα γύρω γύρω, με την Τουρκία να στέκεται απέναντι στα 2 χιλιόμετρα.

Ανατρίχιασα όταν περπατήσαμε βράδυ μέσα στο φρούριο, στα τείχη, στην τάφρο.

Αναφώνησα ουάου όταν είδα το απίστευτο ηλιοβασίλεμα πάνω απ’ τα Κρητικά (η μεριά που κοιτάζει την Τουρκία).

Χάζεψα στα αμέτρητα μαγαζάκια της Παλιάς Πόλης και στην περατζάδα του κόσμου κάθε βράδυ εκεί.

Γαλήνεψα κοιτώντας την τριγύρω θέα της θάλασσας και της πόλης από την Ακρόπολη της Λίνδου καθώς και την απίστευτη παραλία του Αγίου Παύλου που από ψηλά φαίνεται σαν λίμνη!

Σκανδαλίστηκα με το πιο νόστιμο παγωτό που έχω φάει στην Στάνη η οποία έχει και απίστευτα γλυκά.

Μαγεύτηκα με τα σήματα των ιπποτών μέσα στα παλιά κτίρια που παραμένουν ακόμα κλειδωμένα και σου θυμίζουν κάτι από εκείνη την εποχή.

Κυριολεκτικά λάτρεψα την Ρόδο. Σε καθηλώνει. Θες δεν θες σε τραβάει κοντά της.

Δεν θα μιλήσω για την τρίτη φορά. Ένιωσα απλά υπέροχα και μόνο που ξαναπάτησα εκεί το πόδι μου. Με την ίδια και λίγο μεγαλύτερη παρέα, με πιο πολύ όρεξη , απόλαυση, πιο πολλά γέλια και γνωρίζοντας ακριβώς που να πάω για να περάσω καλά. Κι μια ωραία εκδρομή στη Σύμη, και στον Πανορμίτη της που απλά δεν έχω λόγια και στα οποία θα αναφερθώ κάποια άλλη στιγμή.

Ρόδος... Και να σκεφτείτε ότι έχω δει μόνο το 1/10 της. :) ;)

Γυρίζουμε σελίδα... θα αλλάξουμε και σενάριο?

Μετά την χθεσινή ιστορική συνάντηση ανάμεσα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους “κυρίους” Παπανδρέου και Σαμαρά, ορίστηκε η 19^η Φεβρουαρίου 2012 ως ημερομηνία εκλογών. Ως τότε αποφασίστηκε να συγκροτηθεί μία νέα κυβέρνηση που δεν θα έχει επικεφαλής τον Παπανδρέου-κατά κόσμον GAP. Σήμερα Δευτέρα, αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε συνάντηση οι δύο πολιτικοί αρχηγοί για να συζητήσουν ποιος θα ηγηθεί της νέας κυβέρνησης. Αυτά προς γνώσιν. Το θέμα είναι θα υπάρξει και συμμόρφωση-τους? Διότι τίποτα δεν προμηνύεται καλύτερο μετά το τέλος της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Αντιθέτως η νέα κυβέρνηση θα αποτελειώσει αυτό που ο Γιωργάκης αφήνει τώρα στη μέση. Ποια μέση δηλαδή? Όλα στην άκρη πρέπει να τ’αφήσουμε και να αλλάξουμε πορεία πλεύσης. Αλλά που να καταλάβουν αυτοί? Όλοι τα ίδια σκατά είναι. Και με συγχωρείτε για την έκφραση αλλά δεν βρήκα άλλη που να τους αντιπροσωπεύει καλύτερα. Θα βάλουν κάποιον άλλο να συνεχίσει την καταστροφή. Καταστροφή επειδή για τον κόσμο τα πράγματα δεν θα αλλάξουν, τουλάχιστον όχι προς το καλύτερο. Κι άντε να βρεις λύση τώρα γι’ αυτή τη κατάσταση, που να μπορεί να μας βγάλει από το βούρκο, έτσι όπως τα κάνανε. Δεν ξέρω τι είδους λύση, δεν θα την βρω εγώ. Δεν είμαι πολιτικός. Άλλοι λέγονται ότι είναι. Και μάλιστα χοντροπληρώνονται γι’ αυτό. Ζούνε στη χλιδή γι’ αυτό. Που είναι λοιπόν τώρα για να μας ξελασπώσουν? Μωρέ εδώ είναι και κάνουν τους Κινέζους, έχουν βαλθεί να μας ρίξουν στο γκρεμό. Εδώ μιλάμε για προμελετημένο σχέδιο. Παγκόσμια συνομωσία. Θέλουν να μας αφανίσουν. Ποιοι? Μακάρι να ΄ξερα! Αυτοί με τα μεγάλα συμφέροντα. Μάλλον.

Γυρνώντας στον μικρόκοσμο μου σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει γυρισμός. Πρέπει να ξεκινήσουμε από το μηδέν. Σαν να καταστράφηκε η γη από μετεωρίτη και όλα χτίζονται από την αρχή.

Ας ελπίσουμε πως η μοίρα μας επιφυλάσσει ένα καλύτερο μέλλον, σ’ εμάς, τη νέα γενιά και έπειτα στα παιδιά μας. Όλα είναι θέλημα Θεού. Γιατί όπως και να το κάνουμε εμείς τα πληρώνουμε και θα πληρώνουμε τα σπασμένα τους. Εμείς οι αδύναμοι.

Καλημέρα?

Ανοίγει το μάτι. Βλέπεις τα φούξια σεντόνια και χαμογελάς, τεντώνεσαι και μουγκρίζεις. Γυρνάς στο κομοδίνο και πιάνεις το κινητό. Αχ πάλι το άφησα δίπλα, πάει από ακτινοβολία θα πάω! Κοιτάς : ώρα 07:45.

Γιατί τόσο νωρίς? Προσπαθείς να θυμηθείς. Και τότε σου έρχεται…ΟΧΙΙΙΙΙ!!!!!!! 
Ωραία μέρα… σκέφτεσαι ειρωνικά.

Οδοντίατρος…

Πριν πας είσαι αγχωμένος μόνο και μόνο γιατί όλοι τον φοβούνται και γιατί ο πόνος στα ενδόμυχα σου, τουτέστιν στο στόμα σου, σου φαίνεται ο πιο αβάσταχτος. Και ίσως είναι. Και ντύνεσαι, και ξεκινάς και σε λίγο είσαι εκεί. Αλλά όσο περιμένεις σκέφτεσαι σιγά μωρέ τι αγχώθηκα?? Βλακείες! Λες και ο οδοντίατρος είναι μπαμπούλας. Και είσαι κομπλέ. Ακούς το όνομά σου. Πετάγεσαι πάνω, μπαίνεις μέσα. Σου λέει να κάτσεις στην κατά τα άλλα τρομακτική καρέκλα. Έρχεται από πάνω σου κι αρχίζει τον καθαρισμό. Ωχ! Όλο αυτό ξαφνικά σου φαίνεται τρομακτικό. Είναι ο τρόπος που κάθεσαι και κοιτάς το ταβάνι έχοντας ένα πρόσωπο από πάνω σου που φοράει γάντια και προσπαθεί να κάνει “κάτι” μέσα στο στόμα σου. Οκ, ΕΙΝΑΙ μπαμπούλας. Πρέπει λοιπόν να σκεφτείς κάτι άλλο να ξεχαστείς μέχρι να τελειώσει. Αλλά πως μ’αυτή τη φιγούρα πάνω από το κεφάλι σου και με το στόμα ορθάνοιχτο? Άρα περιμένεις απλά. Και σε 10 λεπτά σου λέει τελειώσαμε. Κι εσύ δεν έχεις πονέσει. Παρά μόνο ένα τράβηγμα ένιωσες μια στιγμή. Τώρα νιώθεις ανακούφιση. Ξεπλένεις το στόμα χαρούμενος. Σηκώνεσαι και χαμογελάς. Και σκέφτεσαι: Τελικά είναι καλή μέρα! 

Midinight in Paris

Νομίζω πως πρέπει επιτέλους να δω και κάτι άλλο εκτός από Ελλάδα. Επιβάλλεται. Μετά το Μidnight in Paris αποτελειώθηκα. 

Έχω γεννηθεί σε λάθος εποχή. Και χώρα. Άλλου είδους χρώματα, μυρωδιές, συναισθήματα, ανεμελιά και αρχοντιά ξεχειλίζουν από αυτή την ταινία. Σε κάνουν να θες να ταξιδέψεις κι εσύ τώρα εκεί με μία χρονομηχανή. Δεν σου φτάνει το μυαλό κι η φαντασία όπως στον Owen Wilson! Θες παραπάνω. Θες κάτι από την φινέτσα και την δόξα εκείνης της εποχής. Λίγη τέχνη μέσα σου. 

Μαγεία! Αυτή τη λέξη έψαχνα! Σίγουρα είναι μαγικά στο Παρίσι τώρα αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με την Belle époque. 

Σ’αυτή την ταινία βλέπεις τι μπορεί να κάνει η όρεξη, το πάθος και η φαντασία ενός ανθρώπου όταν αγαπάει κάτι πολύ. Όλα γίνονται! Τα πάντα. Ταξιδεύεις ακόμα και με το μυαλό αν χρειαστεί. Και παθιάζεσαι τόσο που πλέον δεν σε συγκινεί ούτε η αρραβωνιαστικιά σου-οκ, fiancé- η οποία δείχνει να μην πιάνει ούτε στο ελάχιστο αυτό που για σένα είναι όνειρο ζωής. Κι εκεί αντιλαμβάνεσαι τι πάει στραβά. Πως μπορείς και μόνος σου να τα καταφέρεις αν κανένας δεν θέλει να σε καταλάβει. Και περνάς το ίδιο καλά, ίσως και καλύτερα...

 Ηθικό δίδαγμα: Όταν δεν έχεις καταφέρει κάτι είναι επειδή δεν το ήθελες πολύ.:)

Άδραξε τη μέρα.

Τι κάνεις όταν πραγματικά δεν έχεις να κάνεις τίποτα και κυρίως δεν έχεις την όρεξη να κάνεις ΚΑΤΙ πια? Τι κάνεις όταν όλα σου φαίνονται χάλια και απλά περιμένεις να περάσουν οι ώρες, να κοιμηθείς και να έρθει η επόμενη μέρα για να κάνεις “κάτι”? Κι αν τελικά και την επόμενη μέρα κάνεις ακριβώς τα ίδια, μηχανικά, βαρετά και ανούσια? Μήπως πλέον ζούμε την μέρα της μαρμότας? Και να σκεφτείς ότι ήταν ωραία ταινία! Αλλά θα μου πεις πως είναι δυνατόν να μην ζεις καθημερινά την ματαιότητα με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω? Ζούμε στην εποχή της απλής επιβίωσης. Κανείς δεν περιμένει να “ζήσει” παρά μόνο να μπορεί να επιβιώσει. Κι όταν λέω –ζήσει- εννοώ ζωή κι ότι άλλο περιλαμβάνει αυτή. Γέλιο, δάκρυ, παιχνίδι, χαρά, επιτυχία, εξέλιξη, απογοήτευση, ελπίδα. Στιγμές που απλά σε γεμίζουν. Δεν υπάρχουν πια όλα αυτά. Την θέση τους έχουν καταλάβει η αγωνία, το άγχος, ο φόβος για το αβέβαιο αύριο, το να παρακαλάς να σε έχει απλά καλά ο Θεός και να σου δίνει ένα πιάτο φαί να φάς…

Και το χειρότερο είναι πως αυτές είναι σκέψεις μιας 22χρονης φοιτήτριας, γεμάτης ζωή υπό κανονικές συνθήκες, που όμως έχει βιώσει την φτώχεια, την ανεργία και την μιζέρια στην οικογένειά της. Που μέσα σε όλα αυτά αισθάνεται πως τίποτα δεν την σώζει. Όχι από οικονομικής πλευράς. Από ψυχολογικής μεριάς. Γιατί μετά από διάφορες καταστάσεις έχει αλλάξει ο τρόπος που σκέφτεται και βιώνει τα πράγματα, τα βλέπει όλα λίγο πιο μίζερα, λίγο πιο μαύρα. Σαν να λέμε ωρίμασε λίγο απότομα. Αλλά ξέρετε ποιο είναι το καλύτερο? Ότι μετά από όλα αυτά αισθάνεται πιο δυνατή και ζωντανή από όλους τους φίλους της που δεν περάσανε καμιά δυσκολία και θέλει να ζει τα πάντα έντονα και να μην χάνει λεπτό! Ακόμα κι αν μερικές φορές μελαγχολεί… όπως τώρα.

Καλά λένε λοιπόν “άδραξε την μέρα”! Μην χάνετε καιρό. Ζήστε! Και νιώστε!