Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Midinight in Paris

Νομίζω πως πρέπει επιτέλους να δω και κάτι άλλο εκτός από Ελλάδα. Επιβάλλεται. Μετά το Μidnight in Paris αποτελειώθηκα. 
Έχω γεννηθεί σε λάθος εποχή. Και χώρα. Άλλου είδους χρώματα, μυρωδιές, συναισθήματα, ανεμελιά και αρχοντιά ξεχειλίζουν από αυτή την ταινία. Σε κάνουν να θες να ταξιδέψεις κι εσύ τώρα εκεί με μία χρονομηχανή. Δεν σου φτάνει το μυαλό κι η φαντασία όπως στον Owen Wilson! Θες παραπάνω. Θες κάτι από την φινέτσα και την δόξα εκείνης της εποχής. Λίγη τέχνη μέσα σου. 
Μαγεία! Αυτή τη λέξη έψαχνα! Σίγουρα είναι μαγικά στο Παρίσι τώρα αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με την Belle époque
Σ’αυτή την ταινία βλέπεις τι μπορεί να κάνει η όρεξη, το πάθος και η φαντασία ενός ανθρώπου όταν αγαπάει κάτι πολύ. Όλα γίνονται! Τα πάντα. Ταξιδεύεις ακόμα και με το μυαλό αν χρειαστεί. Και παθιάζεσαι τόσο που πλέον δεν σε συγκινεί ούτε η αρραβωνιαστικιά σου-οκ, fiancé- η οποία δείχνει να μην πιάνει ούτε στο ελάχιστο αυτό που για σένα είναι όνειρο ζωής. Κι εκεί αντιλαμβάνεσαι τι πάει στραβά. Πως μπορείς και μόνος σου να τα καταφέρεις αν κανένας δεν θέλει να σε καταλάβει. Και περνάς το ίδιο καλά, ίσως και καλύτερα...
 Ηθικό δίδαγμα: Όταν δεν έχεις καταφέρει κάτι είναι επειδή δεν το ήθελες πολύ.:)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου